De kat van Huub

Al van jongs af aan lees ik met Huub het boekje: De kip van Huub. Het gaat over de meest geweldige bruine leghen die veel meer kan dan alleen eitjes leggen. De kip kan zwemmen als de beste, de kip kan fietsen zonder zijwieltjes, de kip kan voetballen en nog veel meer. We hebben zeker vijf jaar een kip van Huub gehad. Een gewone rode kip. Eind vorig jaar is ze overleden. Ze was gewoon oud. Vorig jaar is ze gestopt met eitjes leggen. En niet lang daarna zat ze voornamelijk nog gewoon te slapen in het hok en moest ik haar wakker maken om een graantje mee te pikken. Ik kon Huub rustig voorbereiden op het komende einde. Gelukkig. Toen ik s’morgens in het hok kwam was de kip van Huub gewoon slapend overleden. Ze zat nog rechtop. We hebben haar begraven in de tuin.

Huub heeft drie jaar geleden ook een katje gekregen. Eigenlijk moest hij eerst anders heten, Sam ofzo, maar eigenlijk op de een of andere manier noemden we hem Poekie. Poekie is een rooie tijger. Maf van karakter. Loopt altijd met ons mee als we de hond uit laten. Loopt mee naar school, loopt een rondje door de kerk, zit in elke boom en ook over het lopen zelf kunnen we nog wel wat zeggen. Poepie loopt alsof hij over watten loopt. Met de tenen naar buiten flapt hij voetje voor voetje neer. Hilarisch om te zien. Hij zit ook altijd voor je voeten als je smorgens net je bed uit komt om te plassen, eet chips mee en eigenlijk het liefst tijgernootjes, is stoorzender op het jeudeboule veldje omdat hij achter de ballen aan gaat, doet alsof hij geen schootkat is maar ligt het liefst stijf bij je in de buurt. Huub geeft Poekie smorgens altijd vlees en stapelgek op zijn katje.

Huub heeft het zwaar gehad het afgelopen jaar, maar zodra hij binnenkomt loopt hij altijd gelijk naar Poekie. Voor anderhalf jaar geleden zijn we Poekie een kleine week kwijt geweest. Dit was echt een hel. We hebben Poekie overal gezocht. Toen Poek na een week weer thuis was nadat hij afgeleverd was door de buurman was hij schigtiger. Hij ging niet meer zomaar de school of de kerk binnen. Maar bleef trouw bij ons in de buurt.

Huub is dit weekend naar zijn vader. En ik zou gisterochtend samen met Annalyn naar de pottenbakkerscursus. Een snel kopje koffie met een plakje koek die we van de reporter van radio Noord hadden gekregen. Allemaal een kant op. Arjan richting Westerlee, wij richting Friesland. Jeroen thuis.We waren een kwartiertje onderweg. Toen belde mijn overbuurvrouw.

“ Je kat ligt dood op de weg” Ik weet zeker dat het de jouwe is.

Dan valt alles even stil.

Annalyn en ik hebben de auto omgekeerd en zijn naar huis gereden, verslagen. Jeroen is naar de Hoofdweg gerend en heeft Poekie van de weg gepakt en tegen zijn borst gedrukt en naar huis gelopen. Zijn koppie was volledig plat gereden. Verder was hij intact. Arjan was onderweg naar zijn broer en heeft ook de auto omgekeerd en is thuis gekomen. We hebben verschrikkelijk staan huilen en zijn nog enorm verdrietig.

Ik heb mijn ex tientallen keren geprobeerd te bellen. Wel contact, maar geen gehoor. En al helemaal geen contact met Huub, Maar hij wil niet dat ik Huub bel in het weekend en negeert mijn telefoontjes. Ik app: Het is dringend.

Mijn telefoon plingt: “ Als er geen mensen in levensgevaar zijn of met spoed zijn opgenomen in het ziekenhuis is het niet nodig om hem van slag te maken” en krijg ik hem dus niet aan de lijn. Ik sputter nog via de app dat het Poekie betreft. Hij weet toch immers hoe belangrijk Poekie voor Huub is. De verslagenheid wordt nog groter. Maar zijn regel is de regel en Huub hoeft het niet te weten. Ik krijg een kort berichtje terug: " Zie boven!" Kortom Huub gaat maandag naar school, zijn klasgenootjes weten al dat zijn geliefde Poekie is omgekomen afgelopen zaterdag en hij nog niet. En van kinderen kun je niet verwachten dat ze daar rekening mee gaan houden. Mijn ex heeft echt het inlevingsvermogen van een  fout gebrande uitgespuugde pinda. En op het moment dat ik dat zeg ontstaat er een discussie over dat deze uitspraak mogelijk discriminerend is voor de pinda's. De pinda kan er immers niks aan doen. De mening van het gezin is overduidelijk. Arme Huub. Er moeten weer allerlei kunstgrepen uitgehaald worden om te zorgen dat Huub op een kindvriendelijke wijze afscheid kan nemen van zijn kleine rode vriend. Maandag sta ik om kwart over acht bij school. 

We strelen Poekie nog even over zijn zachte vacht. Dankje kereltje. Eigenlijk houden we helemaal niet zo van katten, maar jij…Jij was echt de meest geweldige Kat van Huub, Jij kon werkelijk alles. We gaan je missen.

KLM reclame

Gelukkig ligt al het glas van de kas al in scherven op de grond en deels al verzameld in de kratten. Eergisteren waaide het zo enorm dat mijn facebook staat bol van de stuk gewaaide hobbykassen. Het was een trieste dag voor alle hobbytuinders. Maar gelukkig ligt het dak nog op de schuur en staan de dieren nog keurig op hun plek. Het frame van mijn nieuwe kas staat nog en de boomhut zit ook nog op dezelfde plek in de boom. Kortom je hoort mij niet klagen.

En na die enorme storm was het vanmorgen gewoon snotglad. Ik bracht Huub naar school en glibberde alle kanten op over de klinkertjes voor ons huis.

Vanuit school ben ik samen met Annalyn doorgelopen naar de geiten. Daar staan niet alleen de geiten, maar ook de ganzen en de eenden. Maar om de een of andere reden benoemen we altijd alleen de grootste dieren en daarmee bedoelen we alles wat onze verzorging nodig heeft. Als we aankomen maken de ganzen altijd een enorme herrie. En nagenoeg elke dag doen ze net alsof ze aan het oefenen voor die prachtige KLM reclame met die inmens sierlijke zwaan die na een flinke sprint sierlijk opstijgt de lucht in. Alleen is deze uitvoering meer de plompe versie. Het waggelt een aantal meters op volle snelheid. Er wordt flink met de vleugels gewapperd. Ze komen toch zeker een halve meter van de grond om dan met hun dikke flappers  al huppend en stuiterend door het dunne ijs te zakken wat op de plassen in de weide ligt. Het is een soort begroeting. Maar dan wel een begroeting die uitstraalt dat je toch echt veel te laat bent. Luid gakkend komen ze je dan tegemoet en als je het hek open doet blazen ze allemaal naar je alsof je de indringer van het jaar bent. Wij zijn inmiddels niet meer onder de indruk.

We geven de ganzen wel als eerste eten, want anders lopen ze ons steeds in de weg. Het spreekwoord: Brutalen hebben de halve wereld klopt gewoon.

De geitjes hebben ook altijd honger. Krijgen ook altijd te weinig biks. En het hooi wat niet in de ruif zit maar net bereikbaar is als je je tong zo lang mogelijk maakt door het hek is het aller aller lekkerste.

Sinds de geiten er zijn hebben ze nog niet op het tafeltje gestaan in de schuur. Tenminste we hebben het niet gezien. Maar vandaag…zowaar. Desi staat bovenop de tafel. Ze heeft de brokjes die ik neergelegd had al gevonden.

Het hekje van de schuur staat open. De dames komen nieuwsgierig naar buiten. Het is ze eigenlijk een beetje te fris om de neus, maar de nieuwsgierigheid wint.

Ik heb inmiddels prei en spruiten uit de tuin gebikt en ook nog wat pastinaak. De dikke vette klei zit aan de pastinaken vast gekleefd. Ik neem in mijn emmertje dan ook net zoveel klei mee naar huis als pastinaak. Maar dat mag de pret niet drukken.

Het menu voor vandaag: Een spruitenovenschotel. Je vindt het recept op de pagina recepten. (klik hier).

Ook heb ik de vriezer maar eens omgekeerd, want het nieuwe seizoen begint al, de zaadjes liggen klaar om gezaaid te worden. Maar in mijn vriezer zitten nog kilo’s prachtige tomaten. Geel, oranje, tijger, rood, bijna alle kleuren van de regenboog.

Ook staat de plank in de kelder nog vol met tomatensaus. Kortom tijd voor ketchup. Vier kilo tomaten, appelazijn, wat rietsuiker en nog een kruidenbuiltje met knoflook en verse laurier. Het recept vindt je hier.

Scherven brengen geluk

Een mandje oogst uit 2017

Scherven brengen geluk zegt men. Nou geluk hebben we genoeg en scherven ook. De kas op de moestuin is volledig uit zijn voegen gewaaid. We waren er al bang voor.
Met mijn ex heb ik de kas ooit opgehaald toen ik zwanger was van mijn jongste, Huub. Nadien vele mooie en mislukte oogsten meegemaakt in de kas, maar ook vooral veel scherven. Door het enigszins bejaarde systeem vlogen elk najaar bij een goede storm de glasplaten om je oren. Na mijn scheiding en de verkoop van het huis heb ik de kas aan lieve buren gegeven. Maar uit het niets. Zo ineens vorig jaar...kreeg ik de kas weer terug. Ik was dolgelukkig. Ben ik nog overigens. Maar ondanks dat Arjan de kas liefdevol en precies in elkaar heeft gezet en hij strakker en rechter staat dan ooit waaiden de glasplaten ons weer om de oren. En niet een beetje. Gewoon ronduit gevaarlijk. De glasscherven stonden tientallen meters verderop rechtop in het gras gespiest. Tijd om de moed op te geven en een andere weg in slaan. De kas hoeft natuurlijk ook niet perse bekleed te zijn met glas. We hebben rondgekeken en we hebben bij een winkel prachtig kaszeil gevonden. Niet stuk te krijgen en goed op te rollen voor iedere najaarsstorm. Daarnaast ook nog eens budgetvriendelijk. Dus nu voor de laatste keer hardleers scherven rapen. Kilo's!

Maar ondertussen ook nog steeds aan het oogsten uit de tuin. De boerenkool smaakt heerlijk en ook de pastinaak en de winterwortels zijn zalig. Zelfs kunnen we zo nu en dan nog wat snijbiet en selderij oogsten en staat er regelmaat kool op het menu.

En ondanks dat het niet in de planning lag hebben we zes prachtige melkgeiten op stal gekregen. De dames zijn nog niet gewend om naar buiten te gaan en het natte weer liet het ook niet echt toe. Maar nu het eindelijk wat droger is laten we het deurtje van de warme stal open zolang wij in de moestuin bezig zijn. Je kunt inmiddels zien dat de dames er gewoon op wachten. De ene heeft de buik al boller dan de andere. (Ze zijn namelijk nog drachtig ook) Als ik op het pad richting de moestuin loop te fluiten staan ze al met hun bolle buiken omhoog tegen het hek. De biks is lekker, maar naar buiten is nog leuker.

En dat nieuwsgierige gemekker maakt het opruimen van het glas een stuk gezelliger. Geluk zit heel dichtbij de scherven.

Start seizoen 2018

Zo in de nazomer van 2017 denken we al uitgebreid aan 2018. We evalueren 2017 lang en grondig. Wat ging er goed. Wat ging er minder goed.

Wat dit jaar vooral tegenviel door de natte zomer was de enorme berg onkruid. Vooral de paden schoonhouden was een kriem. Niet te doen gewoon. En daarnaast waren we (eerlijk gezegd ik) met voorzaaien wel heel erg laat. Ver in april gingen de tomaten pas de tuin in en daarom hangt de kas nu dan ook nog vol. Beetje jammer. 

Vandaar de rigoreuze beslissing die al een paar jaar op de loer ligt; We gaan de borders afbakenen en houtsnipperpaden aanleggen. Ondanks dat het weer niet echt top is en het haar bijna van mijn hoofd af waait hebben we piketjes gezaagd en de grote lijnen uitgezet. Het hout is gebracht. We gaan er voor.. opgeruimd en strak de winter in. Zodat we een vlotte start kunnen maken in 2018.