De kat van Huub

Al van jongs af aan lees ik met Huub het boekje: De kip van Huub. Het gaat over de meest geweldige bruine leghen die veel meer kan dan alleen eitjes leggen. De kip kan zwemmen als de beste, de kip kan fietsen zonder zijwieltjes, de kip kan voetballen en nog veel meer. We hebben zeker vijf jaar een kip van Huub gehad. Een gewone rode kip. Eind vorig jaar is ze overleden. Ze was gewoon oud. Vorig jaar is ze gestopt met eitjes leggen. En niet lang daarna zat ze voornamelijk nog gewoon te slapen in het hok en moest ik haar wakker maken om een graantje mee te pikken. Ik kon Huub rustig voorbereiden op het komende einde. Gelukkig. Toen ik s’morgens in het hok kwam was de kip van Huub gewoon slapend overleden. Ze zat nog rechtop. We hebben haar begraven in de tuin.

Huub heeft drie jaar geleden ook een katje gekregen. Eigenlijk moest hij eerst anders heten, Sam ofzo, maar eigenlijk op de een of andere manier noemden we hem Poekie. Poekie is een rooie tijger. Maf van karakter. Loopt altijd met ons mee als we de hond uit laten. Loopt mee naar school, loopt een rondje door de kerk, zit in elke boom en ook over het lopen zelf kunnen we nog wel wat zeggen. Poepie loopt alsof hij over watten loopt. Met de tenen naar buiten flapt hij voetje voor voetje neer. Hilarisch om te zien. Hij zit ook altijd voor je voeten als je smorgens net je bed uit komt om te plassen, eet chips mee en eigenlijk het liefst tijgernootjes, is stoorzender op het jeudeboule veldje omdat hij achter de ballen aan gaat, doet alsof hij geen schootkat is maar ligt het liefst stijf bij je in de buurt. Huub geeft Poekie smorgens altijd vlees en stapelgek op zijn katje.

Huub heeft het zwaar gehad het afgelopen jaar, maar zodra hij binnenkomt loopt hij altijd gelijk naar Poekie. Voor anderhalf jaar geleden zijn we Poekie een kleine week kwijt geweest. Dit was echt een hel. We hebben Poekie overal gezocht. Toen Poek na een week weer thuis was nadat hij afgeleverd was door de buurman was hij schigtiger. Hij ging niet meer zomaar de school of de kerk binnen. Maar bleef trouw bij ons in de buurt.

Huub is dit weekend naar zijn vader. En ik zou gisterochtend samen met Annalyn naar de pottenbakkerscursus. Een snel kopje koffie met een plakje koek die we van de reporter van radio Noord hadden gekregen. Allemaal een kant op. Arjan richting Westerlee, wij richting Friesland. Jeroen thuis.We waren een kwartiertje onderweg. Toen belde mijn overbuurvrouw.

“ Je kat ligt dood op de weg” Ik weet zeker dat het de jouwe is.

Dan valt alles even stil.

Annalyn en ik hebben de auto omgekeerd en zijn naar huis gereden, verslagen. Jeroen is naar de Hoofdweg gerend en heeft Poekie van de weg gepakt en tegen zijn borst gedrukt en naar huis gelopen. Zijn koppie was volledig plat gereden. Verder was hij intact. Arjan was onderweg naar zijn broer en heeft ook de auto omgekeerd en is thuis gekomen. We hebben verschrikkelijk staan huilen en zijn nog enorm verdrietig.

Ik heb mijn ex tientallen keren geprobeerd te bellen. Wel contact, maar geen gehoor. En al helemaal geen contact met Huub, Maar hij wil niet dat ik Huub bel in het weekend en negeert mijn telefoontjes. Ik app: Het is dringend.

Mijn telefoon plingt: “ Als er geen mensen in levensgevaar zijn of met spoed zijn opgenomen in het ziekenhuis is het niet nodig om hem van slag te maken” en krijg ik hem dus niet aan de lijn. Ik sputter nog via de app dat het Poekie betreft. Hij weet toch immers hoe belangrijk Poekie voor Huub is. De verslagenheid wordt nog groter. Maar zijn regel is de regel en Huub hoeft het niet te weten. Ik krijg een kort berichtje terug: " Zie boven!" Kortom Huub gaat maandag naar school, zijn klasgenootjes weten al dat zijn geliefde Poekie is omgekomen afgelopen zaterdag en hij nog niet. En van kinderen kun je niet verwachten dat ze daar rekening mee gaan houden. Mijn ex heeft echt het inlevingsvermogen van een  fout gebrande uitgespuugde pinda. En op het moment dat ik dat zeg ontstaat er een discussie over dat deze uitspraak mogelijk discriminerend is voor de pinda's. De pinda kan er immers niks aan doen. De mening van het gezin is overduidelijk. Arme Huub. Er moeten weer allerlei kunstgrepen uitgehaald worden om te zorgen dat Huub op een kindvriendelijke wijze afscheid kan nemen van zijn kleine rode vriend. Maandag sta ik om kwart over acht bij school. 

We strelen Poekie nog even over zijn zachte vacht. Dankje kereltje. Eigenlijk houden we helemaal niet zo van katten, maar jij…Jij was echt de meest geweldige Kat van Huub, Jij kon werkelijk alles. We gaan je missen.